Sunparks Kempense Meren
Postelsesteenweg 100
2400 Mol
België
Programma en presentaties Over de sprekers
Een bank in het park op een zonnige herfstdag, ’s zondags om 11 uur…
Ik zie een onbekende, wat onverzorgde jonge man in elkaar gedoken zitten. Gescheurde jeans, slobbertrui, bakkebaarden… Hij kijkt doelloos voor zich uit en lijkt zich niets aan te trekken van drie drukke kinderen (ik vermoed zijn kroost, want er is niemand anders in het park) die zich energiek uitleven in de zandbak en op de speeltuigen. Grote broer voert duidelijk het hoogste woord en stuurt zijn twee jongere zussen bazig aan. Hij weet met zichzelf geen blijf, loopt overactief van hier naar daar, commanderend naar zijn jonger gevolg om dit en dat te doen zoals hij het wil. De jongste valt, wat een tierend gekrijs tot gevolg heeft en eigenlijk dan pas echt mijn aandacht trekt.
Kapotte broek, kapotte knie, bloed… Ik kijk even naar de man op de bank die niet beweegt, en ga dan toch maar naar het slachtoffertje om ‘eerste hulp’ te bieden: even de gemoederen wat bedaren, het bloeden wat stelpen met een schone zakdoek… Inmiddels is de middelste naar de zitbank gevlucht, wat mijn vermoeden bevestigt dat de jonge man de vader is van deze kinderen. Eigenaardig toch dat hij geen enkel initiatief neemt, zelf niet wat speelt met zijn kroost en geniet van dit jonge geweld dat toch wel om wat aansturing ‘vraagt’. Neen, apathisch lijkt hij zich niets aan te trekken van het gebeuren, komt zelfs wat ‘verdoofd’ over. Speelt een kater van een late zaterdagavond hem nog parten? Of is hij nog in een roes van zijn laatste joint?
Leen, de jonge-meid-met-kapotte-knie, is ondertussen gekalmeerd. Ze ziet er moe uit, grauw en vuil. Hoe lang zou het geleden zijn dat ze een warm bad heeft gehad? En waar heeft ze de voorbije nacht geslapen? Haar glimlach is echter betoverend en ze nodigt me heel lief uit om kennis te maken met haar vader. Er is iets vreemds in haar, een spontane lieve droefheid, die me doet smelten.
Ik maak kennis met Luc, 38 jaar. Hij blijkt ingenieur-architect en heeft vorige week zijn vrouw verloren aan een agressieve borstkanker. Het heeft hem overdonderd en hij weet zichzelf niet onmiddellijk te herpakken uit zijn verlammende verdriet. Daarbij is vorig jaar zijn moeder gestorven in een verkeersongeval en heeft zijn vader een vergevorderde dementie… Hij staat er wat alleen voor en kon het deze morgen even niet meer aan. De kinderen moesten er even tussenuit en zelf had hij behoefte aan zijn bank-in-het-park…
De verpauperde ‘lookalike’ is geen verslaafde alcoholicus noch een drugsverslaafde. De kinderen zijn geen losgelaten druktemakers zonder opvoedingskader. Wat kleven we soms toch snel een etiket… en hoe verschillend is soms de waarheid achter het beeld. Luc blijkt een heel bijzonder man met een heel bijzonder verhaal.
Daarover gaat het 27ste IWC-congres van Domus Medica. Psychiatrische ziektebeelden roepen vaak beelden op van ‘rare mensen’ die al snel een etiket opgeplakt krijgen of ‘mensen die raar doen’, zonder dat we het ware verhaal kennen. Mensen met psychiatrische ziektebeelden worden vaak nog ‘scheef bekeken’ en onvoldoende opgevangen, grotendeels door onbegrip en onkunde, ook van zorgverleners. En toch… is iedereen bijzonder. Zeker in de eerste lijn moeten we daar erg beducht voor zijn en kritisch blijven staan tegenover dit vooroordeel. Een team van specialisten: huisartsen, psychologen en psychiaters loodst ons deze week doorheen de wereld van de psychiatrie waarbij elke levensfase specifiek aan bod komt onder het motto ‘iedereen bijzonder’.
We nodigen je dan ook graag uit om samen mee op ontdekking te gaan. Samen met je partner en je gezin ben je welkom in vakantiepark Kempense Meren in Mol van 7 tot 14 april 2017.
Het wordt wellicht een bijzondere ervaring.
Emmanuel Samyn
Johan Wens
