“Mijn stadsgedicht ‘Telefoontje’ is een ode aan de warme mensen die de eerstelijnszones uitmaken”, zegt stadsdichter Lotte Dodion. “Tegelijk is het bedoeld als aanmoediging om hulp of zorg in te roepen wanneer alles even uit je handen lijkt te glippen. Mijn gedicht wil bezoekers, patiënten en passanten die met een hoofd vol vragen een wachtruimte binnenstappen, laten weten dat ze er niet alleen voor staan. Ik hoop dat het gedicht zoveel mogelijk Antwerpse wachtkamers mag verwarmen.”
Het gedicht, dat Dodion schreef op vraag van de Antwerpse eerstelijnszones, wordt afgedrukt op een wachtkamerposter en is vanaf 5 september gratis te verkrijgen in de Bibliotheek Permeke in Antwerpen. Huisartsen die de poster met het gedicht in hun wachtkamer willen hangen, kunnen die ook gratis bestellen. Onder de inschrijvers verloot Antwerpen Boekenstad een optreden van Lotte Dodion in diens wachtkamer. Ze leest er poëzie voor, waaronder uiteraard het gedicht ‘Telefoontje’ dat u hier al te lezen krijgt.
Telefoontje
Soms wil je een hand om in te knijpen
zoals vroeger toen je telefoontje speelde,
één keer doorgeven, twee keer stuurt een signaal terug.
Nu heb je je handen soms zo vol zo vol
met zorgen, zoek je een extra paar
om een vraag in te leggen
wat moet ik aan met die plas verdriet op de keukentafel,
benen die moeilijk gaan of de honger die op het einde van
de maand voor mijn deur staat?
Dan zijn wij er. De eerste lijn. Een kring,
een ketting van altijd open handen, klaar voor ontvangst,
om contact te maken, jij knijpt je noden door,
en wij houden ze vast, in verbinding, tot
een antwoord kan worden teruggestuurd
volgens de kneepjes van ons vak:
Betrouwbaar. Betrokken. Bereikbaar.
Een eerste lijntje is altijd open.
© Lotte Dodion
Filip Ceulemans
