We willen een sterke vereniging, maar wel een vereniging die op de diverse terreinen de hooggespannen verwachtingen kan inlossen. Geen syndicalisme zonder kwaliteit, geen wetenschap zonder onderzoek en onderzoek dat de syndicale en andere ambities van Domus Medica ten volle ondersteunt. Wederzijds respect ook en vriendschappelijkheid, erkenning van onze verscheidenheid en het besef dat onze verschillen dienen om elkaar te versterken en niet om elkaar te verdelen.
De stem van de huisartsen
De overheid vraagt naar één stem… De huisartsen vragen sterk naar één stem... Het is aan ons om te bewijzen dat we in staat zijn om die éne stem te verwoorden ondanks het verleden waarin dit niet altijd optimaal is verlopen. Het is de algemene vergadering en haar leden die de stem van de Vlaamse huisartsen moet zijn. Er is geen ander orgaan dat meer op democratische principes is gestoeld en dat zo breed gedragen wordt als onze algemene vergadering. Wat hier beslist wordt na passende aftoetsing, IS tot nader order DE stem van de huisartsen.
Het is nog steeds mijn droom dat ik de huisartsen in de verschillende syndicaten mee zal kunnen overtuigen van dit belang en dat er daarnaast geen ruimte kan zijn voor selecte clubjes van zelfverklaarde vertegenwoordigers van de huisartsen. Modern syndicalisme zweeft niet in de lucht, maar zoekt wortels. Dit kan het best via de kringstructuur, met gemandateerde verkozenen vanuit de kringen, en een structuur die de massa in beweging kan zetten als er noodzaak toe is.
De leden van de algemene vergadering van Domus Medica beseffen ongetwijfeld dat overleg met de specialisten noodzakelijk is, maar het is de duidelijke wens van een overgroot deel van de huisartsen in het noorden van het land (en wellicht geldt dat ook voor het zuidelijke landsgedeelte) dat dit overleg op een andere manier gebeurt dan tot nu toe altijd gebruikelijk was. Opnieuw in respect voor de ander maar bewust van de eigen meerwaarde en met kennis van de zwaktes van de voorheen gebruikte overlegmodellen.
Gemengd syndicalisme
Gemengd syndicalisme is wellicht een anachronisme in de 21e eeuw. Niet alleen zullen sommige collegae hiervan overtuigd moeten worden, maar zeker ook de overheid. Verandering brengt duidelijk schrik mee…
Tijdens de onderhandelingen met het oog op deelname aan de syndicale verkiezingen dit jaar heeft Dieter Vercammen (raad van bestuur) als interimhoofd van de Afdeling Syndicaat steeds bewaakt of de geboden weg mogelijkheden biedt om deel te nemen aan de verkiezingen, maar vooral ook of de geboden mogelijkheid aanvaardbaar kan zijn voor het overgrote deel van de algemene vergadering. Oog hebben voor het kunnen behalen van een duidelijke tweederde meerderheid heeft het onderhandelen niet makkelijker gemaakt. De verschillende personen aan de andere zijde van de tafel waren in wisselende mate te overtuigen van het feit dat hun mate van bereidheid om toegiften te doen en hun vermogen het eigen groot gelijk te verlaten, wel eens bepalend zou kunnen zijn voor de toekomstkeuze die deze algemene vergadering zal maken (n.v.d.r. op de extra algemene vergadering van 31 januari wordt de definitieve keuze gestemd).
Niets is gemakkelijker dan ons te koesteren in de vertrouwde structuren zonder ze in vraag te stellen. De voorgangers hebben de koers getekend en er is geen weg meer terug. Laat ons straks beginnen met de verbreding en waar we mogelijkheden zien, hiervan ook gebruik te maken. Als het niet in één grote beweging kan, dan lukt het misschien wel in kleinere stappen.
Begroting 2010: negatief
De begroting voor dit jaar laat niet veel ruimte voor fantasietjes. Om het in slogantaal te verwoorden: het wordt pompen of verzuipen!
De algemene vergadering heeft gevraagd om er voor te gaan. Geen tijd meer voor loze beloftes, geen tijd meer om zich te verhullen in de mist. We hebben beslist dat dit inderdaad de weg is die we moeten inslaan om de kansen op succes gaaf te houden. Iedereen zal zich maximaal moeten inzetten om dit te doen laten slagen.
De rekening van vorig jaar klopt, met zelfs een overschot. Het contrast met de begroting van dit jaar kan niet groter zijn, maar het is hopelijk net die uitdaging die de huisartsen de drive kan geven die nu nodig is:
- een negatieve begroting van minus 270.000 euro betekent zowat duizend extra leden halen;
- een dergelijk bedrag kan niet opgehaald worden via de kringen alleen, zelfs al worden alle kringen lid;
- het betekent dat er verschuivingen zullen moeten gebeuren binnen het personeel om alles te optimaliseren; het betekent keuzes maken en zien waar het rendement geoptimaliseerd kan worden;
- samenwerken met de overheid is prima, maar we zullen wel onze prijs moeten doorrekenen.
Als de leden ons niet de steun zullen leveren, zal die elders gezocht moeten worden, wat ons alleen maar kan verzwakken. Deze boodschap moet zeker ook gehoord worden te velde. Wiens brood men eet, diens woord men verplicht is te spreken. Een eeuwenoude regel, maar door de omstandigheden pijnlijk duidelijk.
Deze begroting ‘durven’ voorstellen is vooral een uiting van het grote vertrouwen dat we stellen in de mogelijkheden die ieder lid van deze algemene vergadering in zich heeft om zich wervend op te stellen.
Als raad van bestuur willen we daarbij helpen maar we moeten dit als vrijwilliger naast onze hoofdjob als huisarts ook allemaal kunnen klaren, wat we dus nooit alleen kunnen bolwerken. Jullie zullen dus ‘moeten’ meehelpen, jullie en anderen vragen zelfbewustzijn en profilering van deze vereniging.
Syndicalisme is ook durven de uitdaging aan te gaan, maar nogmaals: in respect en met voornaamheid. We zijn geen armoezaaiers, we zijn geen sukkelaars. We moeten gerespecteerd worden en zaken verwezenlijken omwille van onze verdiensten, niet omwille van een grote mond. We wijzen wel consistent en herhaaldelijk op de meest logische weg, als het even kan met de meeste winst voor elke partij en toekomstgericht de beste keuze voor de gezondheid van onze patiënten. Iedere functie in ons gezondheidszorgsysteem moet optimaal kunnen renderen.
Relatie met de pers
Ieder heeft het recht om zaken naar de pers door te spelen, maar zonder jullie volle steun is de strijd voor herwaardering van de huisarts een verloren strijd.
Titels die spreken van windowdressing, die het hebben over verder afkalven, in een klein lettertype op pagina zes als het toevallig positief nieuws is en groot uitgetekend op pagina één of twee omdat dit beter verkoopt bij negatieve connotatie… Daar is weinig aan te doen, maar het doet geen eer aan de ontelbare inspanningen die mensen, tegen ondermaatse vergoedingen, binnen Domus Medica leveren voor hun collegae om hier iets moois en waardevols van te maken. Het is niet motiverend voor de medewerkers, het is demotiverend voor de potentiële leden.
Men moet de zaken niet verbloemen, maar ik wil vooral kunnen lezen wat er hier allemaal wél gebeurt. Ik wil lezen dat mensen wel degelijk geloven in wat we bezitten en belang hechten aan wat we reeds verwezenlijkt hebben. Ik wil ervaren dat men beseft dat de gemakkelijkste weg zeker is nu op te geven maar dat de huisarts en zijn toekomst daar helemaal niet mee gediend zullen zijn. Ik voel me tevens medeverantwoordelijk voor de personeelsleden die deze vereniging mee hebben rechtgehouden. Mijn ‘substantiëlere steunende lidmaatschapsbijdrage’ ligt dus al klaar.
Tot slot
Neem Domus Medica weg en er rest ‘de woestijn’ voor de Vlaamse huisartsen. Syndicalisme zonder inhoud… Wie denkt dat die vorm van syndicalisme de weg is, dwaalt.
Vandaar dat we moeten blijven volhouden, met dank aan al wie mee de boot varende houdt en zal houden, want alleen is dit onmogelijk. We hebben elkaar broodnodig!
Dank voor uw aandacht.
Peter Hoffman
Voorzitter Domus Medica
PS. Ik heb het in deze tekst niet gehad over alle wetenschappelijke verdiensten van Domus Medica, maar ik wil deze zeker niet minimaliseren. Uit de begroting blijkt duidelijk dat de vereniging wel meerdere belangrijke poten heeft en die worden ook ten volle ondersteund.