Op 31 oktober overleed Remy Maes op 96-jarige leeftijd in zijn flat in Deurne.
Remy Maes was een huisarts ‘pur sang’. Jarenlang was hij huisarts in Berchem, waar hij sterk geloofde in het belang van een vertrouwensrelatie met zijn patiënten. Remy maakte van dichtbij de enorme evolutie in de huisartsgeneeskunde mee, en leverde daar een belangrijke bijgedrage aan.
Bij de oprichting van de Wetenschappelijke Vereniging van Vlaamse Huisartsen (WVVH) begin jaren zestig en ook tijdens de artsenstaking in 1963, was hij één van de voortrekkers die zich inzette voor permanente navorming en voor de wetenschappelijke waarde van het huisartsenberoep. Binnen de WVVH was hij actief in de commissie huisartsonderzoek en in verschillende andere werkgroepen.
Begin jaren zeventig werd hij door wijlen professor Hugo Janssens gevraagd om mee te werken in de pioniersgroep aan de oprichting en utbouw van het academisch Centrum Huisartsgeneeskunde aan de UIA. Daar was hij jarenlang docent en zette zich met groot engagement in voor het klachtgericht onderwijs, vooral rond thema’s uit de pneumologie en cardiologie.
Hij heeft sterk gewerkt aan de wetenschappelijke navorming van huisartsen, zowel vanuit zijn eigen huisartsenkring als het Vlaams Huisartsennavormingsinstituut en later via de unieke formule van de updates, waar huisartsen hun vragen, moeilijkheden en discussies voorlegden aan de experten specialisten.
Naast lesgever, was hij sterk geïnteresseerd in het wetenschappelijk onderzoek van de huisartsgeneeskunde. Hij werkte mee aan registratie van patiëntencontacten, van alle gevallen van infectieziekten en verwijzigingen. Deze was de aanzet om een peilpraktijknetwerk op te richten, wat nu nog altijd loopt binnen Sciensano. Later kwam hij in contact met Engelse huisartsen zoals dr Douglas Fleming en dr. Fry, ontmoetingen die zouden uitgroeien tot vriendschappen voor het leven. Zij inspireerden Remy om ook in Vlaanderen de research in de huisartspraktijk te organiseren en te versterken. Hij was actief op het Europees vlak- actief als nationaal vertegenwoordiger van België in de European General Practice Research Workshop tot 1994. Hij was ook actieve bestuurder en bezieler van het Vlaams Huisartsen Instituut en steeds aanwezig op de Referatendagen van de Vlaamse huisartsenresearch.
Met het emeritaat van wijlen professor Janssens, was Remy Maes de logisch opvolger om het Centrum te leiden en klaar te stomen voor de volgende generatie, tijdens de periode van 1988 tot 1994. Onder zijn leiding werden tal van onderzoeksprojecten opgestart – meer dan tien, die bijna allemaal uitmondden in een aggregaats- of doctoraatsthesis. Hij stimuleerde, corrigeerde, moedigde aan – altijd met dat mengsel van strengheid en warmte dat zo typisch was voor hem. Achter zijn soms kritische blik zat altijd een groot geloof in het potentieel van jonge onderzoekers en een diep respect voor de praktijk van de huisarts. Hij heeft er ook voor gezorgd dat palliatieve zorg aan de universiteit een plaats kreeg. Ook na zijn emeritaat bleef hij bezieler van het wetenschappelijk onderzoek in ons vakgebied en heeft hij nog het beste van zichzelf gegeven binnen de Palliatieve Hulpverlening Antwerpen.
Wij blijven Remy Maes erg dankbaar voor de weg die hij geopend heeft voor het wetenschappelijk onderzoek binnen de huisartsgeneeskunde in Vlaanderen.
Em. Prof. Dr. Paul Van Royen
Huisartsgeneeskunde
