De coronaperikelen zijn nog steeds merkbaar in de praktijk. Het jojobeleid, met op- en neergaande verstrengingen en versoepelingen, vormt geen stevige bodem voor de zorgcontinuïteit in de eerste lijn.

De gemiddelde HWLE voor 50-plussers (9,42 jaar) ligt in Engeland lager dan het aantal jaren tot de gerechtigde pensioenleeftijd (65-68 jaar). Oudere, nog werkende mensen van lagere socio-economische status en in specifieke regio’s in Engeland zouden gebaat kunnen zijn met een proactieve aanpak om zowel hun gezondheid, hun werkplekomgeving alsook hun jobkansen te verbeteren en zo tot een hogere HWLE te komen.

Gezien de potentiële winst en het ontbreken van negatieve gevolgen in deze studie kan men overwegen om antihypertensiva ’s avonds te laten innemen. Op theoretische basis zouden de ACE-inhibitoren en sartanen hiervoor een goede kandidaat kunnen zijn. Individuele opvolging van bloeddruk en bijwerkingen blijft uiteraard van belang.

Wereldwijd is de incidentie van majeure depressie bijna verdubbeld tussen 1990 en 2017. De stijging van het aantal depressies, volgens leeftijd gestandaardiseerd, is het hoogst in België. Extra maatregelen zijn nodig om depressie terug te dringen en complicaties, waaronder suïcide, te voorkomen.

Op 1 januari 2020 werd het elektronisch voorschrijven voor geneesmiddelen verplicht. De nieuwe regels van het elektronisch voorschrijven hebben al veel inkt doen vloeien. Belangrijk is dat alle partijen (patiënt, arts en apotheker) zo goed mogelijk begrijpen wat de nieuwe regels betekenen. Het doel van elektronisch voorschrijven is duidelijk: digitalisering van de zorg om meer inzicht te krijgen in wie wat voorgeschreven krijgt en aldus de vinger aan de pols te houden van het medicatiegebruik en de therapietrouw bij patiënten. Meten is immers weten.

Zorg voor mensen met een chronische aandoening is niet eenmalig maar een continuüm: van mensen zo vroeg mogelijk opsporen en dus screenen en testen over de juiste diagnosestellen en periodiek opvolgen tot hun behandeling oppunt stellen om uiteindelijk hun chronische ziekte ‘goed gereguleerd’ te krijgen.

Hartfalen is een belangrijk probleem. Ten eerste door de hoge prevalentie van de aandoening: 10-20% van de patiënten tussen de 70 en 80 jaar lijdt aan hartfalen.1 Ten tweede door de grote impact op de kwaliteit van leven: draaglast van symptomen, herhaaldelijke ziekenhuisopnames en verhoogd risico op overlijden.1 Ten derde door de hoge gezondheidskosten, vooral ten gevolge van frequente ziekenhuisopnames (1-2% van het Riziv-budget).

Chronisch hartfalen is een belangrijk probleem omwille van de vergrijzende populatie, de impact op de kwaliteit van leven, de herhaaldelijke ziekenhuisopnames en de hoge mortaliteit. Het is bekend dat een multidisciplinair zorgprogramma met opvolging door gespecialiseerde hartfalenverpleegkundigen de sterfte doet dalen, hartfalenhospitalisaties vermindert en de levenskwaliteit verbetert.

Een persoon met hartfalen is een archetype voor de chronische patiënt. In België worden jaarlijks meer dan 15 000 patiënten gediagnosticeerd, van wie een kwart overlijdt binnen het jaar na diagnose. Ongeveer 1-2% van het jaarlijkse budget voor gezondheidszorg gaat naar patiënten met hartfalen, vooral omwille van frequente (her)opnames.

Levensstijlgeneeskunde mag stilaan een evenwaardige plaats krijgen in het voorkomen en stabiliseren van chronische aandoeningen. Eenvoudige levensstijlaanpassingen kunnen de kwaliteit van leven aanzienlijk verbeteren en leveren een veelvoud aan besparingen op.

Ouderdomsdepressie is een veelvoorkomende psychi­sche stoornis bij ouderen, met een geschatte preva­lentie van 13,3%. De aandoening gaat gepaard met een verhoogde morbiditeit en mortaliteit en genereert hoge kosten voor de samenleving. Zo liggen de kosten voor de behandeling van een oudere persoon met depressie 1,86 keer hoger dan de behandeling van een oudere persoon zonder depressie.

Duizeligheid is een frequente aanmeldingsklacht in het huisartsenkabinet. In ongeveer 2 tot 5 procent van alle huisartsconsulten komt deze algemene klacht aan bod. Wat de patiënt precies ervaart, strookt niet altijd met de ideeën die de arts daarover heeft en daarom is het van belang om de klacht te ontcijferen.

Natuur is belangrijk voor de mens. Voor Vlaanderen zijn er geen cijfers, maar driekwart van de Nederlanders vindt dat natuur hen gezonder en gelukkiger maakt. Meer dan 90% vindt dat kinderen moeten kunnen opgroeien met natuur in de buurt.1

De moderne stadsmens staat echter steeds verder van de natuur en jonge kinderen komen minder en minder met natuur in contact. Talrijke initiatieven als natuurtherapie, natuurcoaching, bosbaden, time-out kampen, bushcraft weekends en therapeutische tuinen spelen in op deze nood. Sinds 2018 kunnen artsen op de Shetlandeilanden patiënten zelfs een portie natuur voorschrijven.

Maar klopt het wetenschappelijk dat natuur ons gezonder en gelukkiger maakt? En als dit zo is, kunnen we deze kennis dan inzetten om de kwaliteit van de zorg te verbeteren?

Vier broers wonen ongehuwd samen in het ouderlijke huis: Patrick, Rudy, Jacques en Serge. Ze lijken wel de Daltons, maar zijn eerder simpel dan venijnig. De vier broers leven allemaal van een uitkering. Eén doet de boodschappen, de ander is de ‘huismeid’. Eén de financiën en dat is heel wat.

Een jong koppel komt op raad­pleging. De vriendelijk uitziende man en vrouw nemen plaats op de houten klapstoeltjes, die we wegens coronamaatregelen hebben geplaatst omdat ze makkelijk te ontsmetten zijn. Vervolgens opent de dame haar handtas, waaruit ze twee stukken verfrom­meld keukenpapier haalt.