De begeleiding van patiënten met diabetes type 2 vereist een proactieve aanpak. De noodzaak aan planning, educatie en empowerment leidt tot een complexer management dan het geval is voor acute aandoeningen. Het Chronic Care Model (CCM) reikt de bouwstenen aan om dit vorm te geven om zo de kwaliteit van zorg te verbeteren.

In Nederland en Vlaanderen maakt het (leren) werken op de wachtpost deel uit van de huisartsenopleiding. In Nederland bestaat een gedetailleerde leidraad voor het ‘leren dienstdoen’ op een huisartsenwachtpost. In Vlaanderen bestaat dit niet, maar zijn er wel enkele aanbevelingen geformuleerd door het ICHO samen met Wachtposten Vlaanderen.

Huisartsen-in-opleiding worden in Vlaanderen nog te vaak voor de leeuwen gegooid. In Nederland worden ze beter omkaderd, zo blijkt uit het vorige onderzoek. Hoe kan het beter? En zijn kleine ingrepen al voldoende? Verschillende betrokkenen geven hun mening.

Contact met de natuur vermindert agitatie en verhoogt de levenskwaliteit van mensen met dementie. Ze moeten hierin wel actief begeleid worden, bijvoorbeeld door samen te tuinieren, wandelen,…

Gerichte adviezen op het einde van het consult stellen huisartsen in staat om met een veilig gevoel een antibioticumvoorschrift achterwege te laten, ook op de huisartsenwachtpost.

Na mijn afscheid als academicus aan de UAntwerpen ga ik weer aan de slag als huisarts. Tussen beide is een wisselwerking: een afdeling huisartsgeneeskunde moet voortdurend haar voelhorens in de praktijk hebben en het veld voeden met ideeën en evidentie.

Zowel in Nederland als Vlaanderen maakt het (leren) werken op de wachtpost integraal deel uit van de huisartsenopleiding. Maar er zijn heel wat verschillen.

Contact met de natuur zorgt voor stressreductie, minder depressie en frustratie, beter algemeen welzijn en meer positieve energie. Welke handvaten helpen deze kennis te implementeren in de praktijk?

Uit eerder onderzoek blijkt dat het werken op de wachtpost invloed heeft op het antibioticavoorschrijfgedrag van de huisarts. De specifieke context van de wachtpost verschilt van de eigen praktijk door eerste en eenmalige contacten met de patiënt, tijdsdruk, het gevoel een andere professionele rol/identiteit te hebben, het ontbreken van follow-up, enzovoort. De meeste huisartsen hebben het gevoel dat hun drempel om voor te schrijven daardoor daalt.

Zorg voor mensen met een chronische aandoening is niet eenmalig maar een continuüm: van mensen zo vroeg mogelijk opsporen en dus screenen en testen over de juiste diagnosestellen en periodiek opvolgen tot hun behandeling oppunt stellen om uiteindelijk hun chronische ziekte ‘goed gereguleerd’ te krijgen.